Ποιήματα

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΞΕΝΗ ΚΑΙ ΝΕΚΡΗ

Σας είπαν στο σχολείο σας ευχάριστα τα νέα
αυξάνονται στο πρόγραμμα οι ώρες σας στ’ Αρχαία

Κι εγώ κρυφά σας κοίταζα να δω στα μάτια λάμψεις
τα μάλα επικράθηκα από τις αντιδράσεις.

Τ’ ευχάριστα του διευθυντή για σας κακά μαντάτα
«χύμα τ’ Αρχαία», είπατε, «ήρθαν και τσουβαλάτα».

«Ξένη» ο εις μ’ αποκαλεί, ο έτερος «φορτίο»,
ο τρίτος μ’ έχει γι’ άχρηστη, ο τέταρτος μαρτύριο.

Κάποιοι με παραπέμψανε ευθύς σε φιλολόγους,
με χαρακτήρισαν νεκρή, πτώμα γι’ αρχαιολόγους.

Την ώρα που Ευρωπόπουλα μ’ αναζητούν με θέρμη,
Τα Ελληνόπουλα κλωτσούν, μ’ αφήνουν ξένη κι έρμη.

Κλείνοντας με τη θύρα σας, ταυτόχρονα σφαλάτε
την πόρτα στην νεοελληνική, που σήμερα μιλάτε.

Τι κι αν δεν είμαι εύχρηστη, είμαι η προγονική σας
η βάση’ μια κι η απαρχή της γλώσσας της δική σας.

Εγώ βοηθώ στην άριστη, σωστή ορθογραφία,
σας απαντάω στα γιατί με ετυμολογία.

Γραμματική, συντακτικό χέρι βοήθειάς σας,
παντού’ ναι ίδιες οι δομές στη γλωσσομάθειά σας.

Μέσα από με γεννήθηκαν όλου του κόσμου οι γλώσσες,
η Ευρώπη κι ο πολιτισμός και επιστήμες τόσες.

Μέσα από με ξεπήδησε πρώτα η Δημοκρατία,
το δίκαιο και η αιδώς, το κάλλος και η σοφία.

Μαζί μου ακούτε μουσική απ’ τ’ Ομήρου τα έπη
Όταν καμιά μετάφραση δε σας το επιτρέπει.

Σας ξεκλειδώνω κείμενα σοφών επιστημόνων,
βιολόγων, μαθηματικών, γιατρών και αστρονόμων.

Κι ιστορικών και τραγικών για πράξεις και γι’ ανθρώπους,
που σας διδάσκουν της ζωής και της ψυχής τους τρόπους.

Απ’ τον κρυμμένο ήλιο τους πάρτε όσο φως μπορείτε,
κι όπως κάθε νέα γενιά, νέες ιδέες βρείτε.

Δεν σας ζητώ να ζήσετε πώς ζούσαν οι Αρχαίοι,
μα σας ζητώ να ζήσετε καλύτερα σα νέοι.

Οι θαυμαστές οι μηχανές όσο κι αν είν’ μαγεία
σας θωρακίζει την ψυχή η κλασική παιδεία.

Δεν είμαι ξένη και νεκρή, φωνάζουν τα γραπτά μου,
η ρίζα είμαι των γλωσσών κι εσείς παιδιά – κλαδιά μου.

Κωνσταντινίδου Εύη