Δυσκολίες παλιννοστούντων μαθητών

Κομοτηνή, πόλη όπου ζουν χριστιανοί και μουσουλμάνοι, αποτέλεσε κυψέλη υποδοχής αρκετών χιλιάδων παλιννοστούντων Ελλήνων από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Σ' αυτήν την ελληνική γωνιά κατέφτασε και η οικογένεια μου με εμένα ήδη μικρό παιδί.
Πριν από έντεκα περίπου χρόνια η οικογένεια μου, όπως και χιλιάδες άλλες, μετανάστευσε στην Ελλάδα με την ελπίδα για μια αξιοπρεπή ζωή. Η ιστορία μου μοιάζει με πολλές άλλες που ενώ από τη μια ντρέπομαι να αφηγηθώ, αφού υπάρχουν άτομα που πέρασαν μεγαλύτερες δυσκολίες, από την άλλη χαίρομαι που μου δίνεται αυτή η ευκαιρία. Από μικρή ακόμα ηλικία οι γονείς μου με έμαθαν να είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα. Δυστυχώς οι εμπειρίες μου επιβεβαιώνουν το τραγούδι του Καζαντζίδη «Στα ξένα είμαι Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος». Ενώ, λοιπόν, στον παιδικό σταθμό και στο νηπιαγωγείο πήγα στη Ρωσία, στο δημοτικό συνέχισα στην Ελλάδα. Δεν λέω, η αντιμετώπιση από τους μεγάλους ήταν φυσιολογική, τα παιδιά όμως με κορόιδευαν με κάθε ευκαιρία για το «παράξενο» επώνυμο μου και με έκαναν να νιώθω άσχημα! Στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού που δυσκολευόμουνα να συνεννοηθώ, πέρασα δύσκολες καταστάσεις. Οι συμμαθητές μου, εκτός του ότι επαναλάμβαναν με εξευτελιστικό τρόπο τις φράσεις που έλεγα, αφού η προφορά μου ήταν περίεργη, μερικές φορές έφταναν στο σημείο να με φτύνουν ή να με χτυπούν για να γελάσουν! Στην πέμπτη και έκτη δημοτικού η κατάσταση ομαλοποιήθηκε- κάτι η ωριμότητα όλων, λίγο η συμβολή του δασκάλου, το πρόβλημα της προσαρμογής αντιμετωπίστηκε με ευνοϊκά για μένα αποτελέσματα.
Η αλήθεια είναι πως οι γονείς μου είχαν να αντιμετωπίσουν πολύ πιο σοβαρά προβλήματα, εύρεση κατοικίας και εργασίας, αναπλήρωση της γλωσσικής αδυναμίας. Οι γονείς μου, πολιτικός μηχανικός ο πατέρας μου και πτυχιούχος καθηγήτρια φυσικής. η μητέρα μου, αναγκάστηκαν να εργαστούν ως οικοδόμος και καθαρίστρια αντίστοιχα για πενιχρό μισθό και, παρόλα αυτά, φρόντισαν να μην στερήσουν σε μένα και στην αδερφή μου από καμιά γνώση (αγγλικά κ.τ.λ) και ευχαρίστηση. Ευτυχώς, όλα τώρα πάνε πολύ καλά.
Βέβαια, υπήρχε από τα αρχαία χρόνια κάποιος που θα 'πρεπε να τον είχαμε ακούσει...
«Ἓλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡµετέρας ἤ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως µετέχοντας»
Ισοκράτης
(να ονομάζονται Έλληνες περισσότερο όσοι μετέχουν στη δική μας παιδεία, παρά όσοι έχουν την ίδια καταγωγή).

Μαρίνα Κοκοζίδου