«Δεν απειλούμε την ελληνική»
Ο δάσκαλος μπουμπούνισε κι άστραψε μες στην τάξη:
«Φροντίζετε τη γλώσσα μας και κάντε το στην πράξη.
Από μια γλώσσα ζωντανή, πλούσια, φωτισμένη
την καταντήσατε νωθρή, φτωχή και προδομένη.
Λέξεις, όπως «καράφλιασα», «κουφάθηκα», «μου σπάει»
επαναλαμβάνετε συχνά λες και δεν ξέρετ’ άλλη.
Βάρβαροι και βωμολόχοι να πάψετε να είστε
Το σπίτι του πολιτισμού μην το κατεδαφίστε».
«Δάσκαλέ μας, «κουλάρησε» και μη «πολυφρικάρεις»
«τα πήραμε στην κράνα μας» και μη μας κριτικάρεις.
Με γλώσσα διαδηλωτική χτυπάμε τους μεγάλους
την κριτική μας κάνουμε και προκαλούμε σάλους.
Φτιάχνουμε την ομάδα μας, μιλάμε σαν παρέα
για αγώνες εφευρίσκουμε συνθήματα ωραία.
Γιατί οι ενήλικοι αντιδρούν στα «κορακίστικά μας»;
Τάχα η μορφή τους ενοχλεί ή τα νοήματά μας;
Η γλωσσική ευγένεια κι οι τύποι περισσεύουν,
αν θέλεις να αμφισβητείς ό,τι σ’ απαγορεύουν.
Οι λέξεις μας δεν απειλούν ξύλινες σα μαγκούρες
μην κινδυνεύει η Ελληνική από τις Ελληνικούρες;»
Κωνσταντινίδου Εύη Β2
Το ύστατο σκαλοπάτι
Ποιος με γέννησε εμέ
Την ζωτικότατην πνοήν, ποιος μου την ενεφύσησε
Την εμήν ανθρωπίνην μορφήν, ποιος την ενεπνεύσθη
Τόσο τελεία και ανωτέρα πάντων των ετέρων
Ποιος…
Αι σαι φιλοσοφίαι εν τη οικουμένη ξακουσταί
Τα πεπραγμένα των ανθρώπων υπερκάλλιστα εξηγούν
Στην άμμο όμως κύκλος δεν υφίσταται μονάχος
Αν ουδείς αυτόν δεν σχηματίσει και φροντίσει
Και ούτω δεν υφίσταται, αν μοχθηρό αγέρι εκπνεύσει
Και τας ρυτίδας της θαλάσσης διεγείρει·
Διότι εκείνη αφρισμένα κύματα έξαφνα ξερνάει,
Α τον άρτιον τούτον κύκλον δια παντός σβεννύασι
Τόσο απλά…
Γυνή και ανδρών ζεύγος δύο έλικες συνένωσαν
Και πρωτοπόροι εποίησαν μια σκάλα μυσταγωγικήν
Από τότε πεπεισμένοι εισί πολλοί γι’ αυτό
Πως κατάξιος απόγονος του Οιδίποδος θα ανέλθει
Πονών μια εξ αυτών των ανεπανάληπτων σκαλών
Επεί η χειρ αυτού το ύστατο σκαλί αγγίξει,
Σφιγγός το αίνιγμα θ’ απαντηθεί ως επίλογος κάθε επίγειας ζωής,
Και βρόντο μέγα θα ποιήσει, που θα’ χει επιτέλους ηττηθεί.
Αλλά πλέον θα επίσταμαι «Τί άνθρωπος εστί»
Τακά Ευδοξία Β4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου